سنگ چینی همان سنگ آهکی دگرگون یا مرمریت می‌باشد که دانه‌ها یا بلورهای تشکیل دهنده آن قابل رویت با چشم می‌باشد و به عبارت دیگر سنگ چینی به انواع مرمریت‌ها دانه ریزی اطلاق می‌شود که بافتی تمام بلور داشته و عمدتاً از کلسیت و به مقدار کمی ولاستونیت (بعنوان کانی‌های اصلی) تشکیل شده است. این نام در دو دهه اخیر در ایران مصطلح شده و ظاهراً به آن جهت چینی گفته اند که در ضخامت‌های کم (حدود دو سانتیمتر) در مقابل ضربه صدای چینی می‌دهد.

روش استخراج آنها از معدن به صورت سیم برش و اکثراً نرم بر و بعضاً نیز سخت بر می‌باشند. سنگ‌های چینی دارای تنوع رنگ پایینی می‌باشند و معمولاً به رنگ سفید و یا به رنگ سفید یا هاله یا رگه‌های زرد می‌باشد. سنگ‌های چینی سنگ‌های محکم و بهداشتی بوده و تقریباً در همه مکان‌های یک ساختمان حتی جاهایی که آبریزش زیاد دارند و مخصوصاً مراکز بهداشتی درمانی قابل استفاده می‌باشند و به صورت تیشه ای آن نیز یافت می‌شود. کلمه کریستال بعد از کلمه چینی در بین عامه مردم مصطلح شده و به سنگ آهکی دگرگون (مرمریت و چینی) که بلورهای تشکیل دهنده اش درشت باشد اطلاق می‌شود رنگ سنگ‌های کریستال عمدتا خاکستری تیره تا روشن می‌باشد.  همانطور که در نمودار  قابل مشاهده است به دلیل درخواست کمتر بازار از این سنگ نسبت به  سال‌های گذشته میزان استفاده و در نتیجه استخراج معادن این سنگ کمتر شده است. در سالهای دور میزان استفاده از سنگ چینی در ساختمان سازی خصوصاً در نما بسیار گسترده بود ولیکن به دلیل ناکارآمدی این سنگ در نما و نداشتن تنوع رنگ مناسب، توسط تراورتن و سایر کالاهای مشابه جایگزین شد و به همین دلیل تولید آن طی سا ل‌های گذشته به شدت دچار افت شده است. از سال ۱۳۸۶ به دلیل قیمت پایین این سنگ در بازار داخلی، این سنگ مورد توجه انبوه سازان مسکن خصوصاً متولیان بخش مسکن مهر قرار گرفت، همچنین شهرداری‌ها از این سنگ جهت ایجاد مبلمان شهری و کف سازی معابر استفاده نمودند. با این وجود میزان استخراج طی سالهای اخیر دارای سیر نزولی می‌باشد.